زندگيءَ جي ڪتاب کي جڏهن ماضي ۾ پڙهان ٿو,
هر هڪ لمحي ۾ آءُ توکي پاڻ سان ڏسان ٿو,

تنهنجي اکين ۾ ڏسي، پاڻ کي انهن ۾ تلاش ڪندي,
آءُ تنهنجي اکين کي وري بند ٿيندي ڏسان ٿو,

“تون صرف منهنجو آهين” تنهنجا اِهي چيل لفظ,
۽ پنهنجي وفا کي سُوليءَ تي چڙهندي ڏسان ٿو,

شايد اِهو ئي ظالم سماج جو اصول آهي,
سوچيندي، لکندي، آزاد هوندي به،
آءُ پاڻ کي وفا جي غلاميءَ ۾ جڪڙيل ڏسان ٿو,